Tokom marta meseca bavićemo se odnosom zapadnog kulturnog modela – u ovom slučaju američke kulturne tematike i forme i istočnjačkog kulturnog modela – u ovom slučaju iranske kulturne tematike i forme preko muzičkih zapisa i filmova. Cross-culture influences!

Spojimo na izgled nespojivo!

NO PAIN – NO GAIN – NO MARKETING

AMERICAN – IRANIAN CLUB PRESENTS MODERN ARTISTS

Mart 02:

Music 16 30: Ali Akbar Moradi

Film 18 00: Jonas Mekas – Valden

,,Blagovesti uma! Silno udaranje u razum, u zvono uma. Sve nijanse mozga proći će pred vama, na smotri svih vrsta razuma.

Evo. Pojte svi skupa za mnom.

Goum.                 Oum.                     Uum.                     Paum.                   Moum.                 Boum.                   Laum.                    Čeum.   Bom.

Pomozite zvonari, umorih se. Zvonite na blagovest uma. To je velika zvonjava o zvono uma. Božanski zvuci, koji sleću na priziv čovekov.”

Mart 03:

Music 16 30: John Cage

Film: Forough Farrokhzad ,,House is Black”

 Mnogi od nas ne znaju, pa čak i ne veruju, da svake noći ulazimo u zone stvarnosti u kojima zaboravljamo naš budni život, isto onako redovno kao što svoje snove zaboravljamo čim se probudimo. Čak ni svi psiholozi ne poznaju fantaziju kao način doživljavanja i kao, tako reći, kontrapunktnu isprepletenost različitih drugih načina doživljavanja. Mnogi koji znaju za fantaziju, veruju da je ona najudaljenija tačka do koje doživljaj ide u normalnim okolnostima. Iza toga nalaze se tzv. patološke zone halucinacija, fantasmagoričnih priviđenja, sumanutih ideja, itd. Ovakav pristup gotovo neverovatno opustošuje naše iskustvo. Obično je to zamenjeno praznim naklapanjem o zrelosti, ljubavi, radosti, miru. Ono što nazivamo normalnim proizvod je potiskivanja, poricanja, rascepa, projekcije, introjekcije i ostalih razornih dejstava na doživljaj. Društvo visoko vrednuje svog normalnog čoveka. Ono vaspitava decu da izgube samu sebe i postanu apsurdna, i tako postanu normalna. Tokom poslednjih stotinu godina, normalni ljudi ubili su sto miliona svojih bližnjih – normalnih ljudi. Naše ponašanje funkcija je našeg doživljaja. Mi delamo u skladu sa načinom na koji vidimo stvari. Ako je naš doživljaj razoren, naše ponašanje će biti razoreno.

Mart 04:

Music 16 30: Ali Reza Mortazavi

Film 18 00:  John Cage ,,One 11”

Kada je Mensur Haladž bio u tamnici, tamo se nalazilo još tri stotine duša. On im se obratio:

,,Zatvorenici, da li da vas oslobodim?” ,,Zašto ne oslobodiš sebe?” , odgovorili su mu. ,,Ja sam zatočenik Boga. Ja sam zaštitnik izbavljenja”, odgovorio je. ,,Ukoliko samo želim, jedan moj signal je dovoljan da okovi spadnu.” Haladž dade znak i svi okovi su spali. ,,A, kuda sada da krenemo?” , pitali su robijaši. ,,Zatvorske kapije su zaključane.” Haladž je opet signalizirao i u zidovima se stvoriše pukotine. ,,Sada idite svojim putem”, rekao je. ,,Zar i ti nećeš krenuti? “, upitaše ga.

,,Neću”, odgovorio je. ,,Ja imam jednu tajnu za njega koja se može odati isključivo na gubilištu.”

Mart 05:

Music 16 30: Charllie Parker Bird

Film 18 00: Abbas Kiarostami ,,Short Films’’

Pošto je Mensur Haladž bio optužen od bagdadskog kalifa da je svojom izjavom ,,Ja sam Istina” počinio jeretički čin, on je uhapšen i bačen u tamnicu. Prve noći njegovog zatočeništva došli su tamničari do njegove ćelije, ali nisu mogli da ga nađu u njoj. Pretražili su celu robijašnicu, ali rezultata nije bilo. Druge noći nije bilo ni njega, ni ćelije. Tek treće noći našli su ga u njoj. ,,Gde si bio prve noći i gde ste bili ti i ćelija druge noći?”, hteli su da znaju. ,,Prve noći bio sam u Bogu, i prema tome nisam bio ovde. Druge noći je Bog bio ovde, tako da smo i ćelija i ja bili odsutni. Treće noći sam poslat nazad kako bi Zakon mogao da bude očuvan. Dođite i radite svoj posao”, reče Haladž.

Mart 06:

Music 16 30: Dariush Talai

Film 18 00:  Jack Kerouac ,,The Source’’

Hafiz smatra da su svet i čovek stvoreni da obožavaju i vole trajnu lepotu i da čitav život teže toj lepoti. Po mišljenju Hafizovom, tamo gde je ljudski razum nemoćan da shvati i nasluti ono što je iznad materijalnog sveta, skriveni, simbolički, ezoterični smisao vidljivog sveta i imaginarnu egzistenciju, ljubav je sposobna, jer se pomoću uzvišene i prave ljubavi može približiti istini. Ljubav omogućava čoveku da se uzdigne iznad prolaznog opstanka i da ,,kao kap vode nestane u moru večnosti”. Znači, kad nestane materijalno, nestaće i zastora između pesnika i Voljenog i trenutak suočenja sa Apsolutnom lepotom biće za pesnika radost. Hafizov zaljubljeni mistik ne sme imati drugačije opredeljenje od ljubavi za sve i svakoga. Mržnja, netrpeljivost, neprijateljstva i ratovi ne mogu naći mesta u srcu zaljubljenog sufija.

Mart 07:

Music 16 30: Velvet Underground

Film 18 00: Dariush Mehrjui ,,The Cow”

Praskozorje ljudske svesti opisuje se u počecima Šahname kroz mitsku borbu dobra i zla. Kroz likove i vladavine careva Tahmuresa i Džamšida borbe se završavaju u korist ljudi i pobedom dobra, dok vladavinom Zaheka ono je poraženo i tama, tj. zlo preuzima inicijativu. Firdusi koji je bio rođen u Tusu, na mestu današnjeg Mašada, svakako je razvijao svoje filozofsko, duhovno i istorijsko znanje pod uticajem zoroasterijanaca koji su se pod najezdom Arapa povlačili u istočne delove tadašnjeg Irana. Evidentno je da su dva najveća Firdusijeva uzora, Dakiki i Rudaki, bili tajni obožavaoci Zaratustrine filozofije i kao takvi su izvršili ogroman uticaj na njega i mnoge druge slavne pisce u vekovima koji su nadolazili. Međutim, Firdusi je morao skoro filigranski da balansira između drevne vere Iranaca i nove koja je sa osvajanjima Arapa postala dominantna u srednjoj Aziji. Šahnama je pisana pod pokroviteljstvom Samanida, sunitskih Iranaca, i turskih Gaznavida koji su propovedali ekstremni sunitizam. Lojalan svojoj domaćoj šiitskoj tradiciji Firdusi je u poznijim godinama sponzorstvo našao kod šiitskih Bujida koji su čak vladali i Bagdadom. U Jasni 30 kaže se:

,,U početku bejahu ta dva duha blizanca,

Koji se po vlastitoj izjavi nazivaju čistim i nečistim

U misli, reči i delu, a prema njima se

Pravilno opredeliše oni čija su dela dobra, a ne zla. ”

Mart 09:

Music 16 30: Hassan Kassai

Film 18 00: William Burroughs ,,3 films”

RADICAL   RADIO

In Western metaphysics, subjectivity has traditionally been conceived of as a paradox, a tension where interiority exists beneath the pressure of exteriority, and where technology develops as a metaphoric appendage of the body. The principal disjunction or aporia  guiding this study is between stream-of-consciousness (dream logic, depth psychology, libidinal primary processes, fantasy, interiorization) and stream-of-existence (aleatory constructs, the concrete, montage, cut-up, structualization). This work, polemical and passionate, is a study of transmission, circuits, disarticulation,metamorphosis, mutation – and not communication, closure, articulation, representation, simulacra.

There is no single entity that constitutes ,,radio,, ; rather, there exists a multitude of radios. Radiophony is a heterogeneous domain, on the levels of its apparatus, its practice, its forms, and its utopias. A brief, and necessarily incomplete, sketch of some possibilities of non-mainstream concepts of radio will give an idea of this diversity.

Marinetti: wireless imagination and futurist radio;

Velimir Khlebnikov: revolutionary utopia and fusion of mankind;

 Leon Trotsky: revolutionary radio;

Dziga Vertov: agitprop and the ,,Radio-Eye,, ;

Bertolt Brecht: interactive radio and public communication;

 Rudolph Arnheim: radiophonic specificity and the critique of visual imagination;

Upton Sinclair: telepathy and mental radio;

Glenn Gould: studio perfectionism and ,,contrapuntal radio,, ;

William Burroughs: cut ups and the destruction of communication;

Marshall McLuhan: the primitive extension of central nervous system;

and also the labyrinthine radio narratives of Horspiel;

 the diversity of community radios;

free radio;                           guerilla radio;                    pirate radio;                       RADICAL RADIO.

Mart 10:

Music 16 30: Iannis Xenakis

Film 18 00: Bahman Ghobadi ,,Half Moon’’

Žan Bodrijar nije bio pobornik serijskog razmnožavanja: ,,Kloniranje je, znači, poslednji stupanj istorije modelovanja tela, onaj na kome je pojedinac, budući sveden na svoj apstraktni i genetički obrazac, osuđen na serijalno razmnožavanje, Ovde bi se valjalo setiti onoga što je Valter Benjamin govorio o umetničkom delu u eri njegove tehničke reproduktivnosti. Aura je ono što se gubi u serijski reprodukovanom delu, ono jedinstveno svojstvo koje potiče od ovde i sad, njegov estetski oblik i ono dobija, po Benjaminu, neminovnošću svoje tehničke reprodukcije izvestan politički oblik. Ono što je izgubljeno jeste original koji jedino neka istorija, i sama nostalgična i zagledana unazad, može da vaspostavi kao ,autentičan’. Najsavremeniji i najmoderniji oblik tog toka, što ga je on opisao u savremenom filmu, fotografiji i masovnim medijima, jeste onaj oblik u kome se original čak više i ne pojavljuje uopšte, pošto su stvari otprve zamišljene u funkciji njihove neograničene reprodukcije”.

Mart 11:

Music 16 30: Hossein Alizadeh

Film 18 00: Bruce Neuman ,,Make Me Think”

THE FUTURE OF MUSIC: CREDO

By   John Cage

I BELIVE THAT THE USE OF NOISE

Wherever we are, what we hear is mostly noise. When we ignore it, it disturbs us. When we listen to it, we find it fascinating. The sound of truck at fifty miles per hour. Static between the stations. Rain. We want to capture and control these sounds, to use them not as sound effects but as musical instruments. Every film studio has a library of ,,sound effects,, recorded on film. With a film phonograph it is now possible to control the amplitude and frequency of any of these sounds and to give to it rhythms within or beyond the reach of the imagination. Given your film phonographs, we can compose and perform a quartet for explosive motor, wind, heartbeat, and landslide.

TO MAKE MUSIC

If this word ,,music,, is sacred and reserved for eighteenth- and nineteenth- century instruments, we can substitute a more meaningful term: organization of sound.

WE CONTINUE AND INCREASE UNTIL WE REACH A MUSIC PRODUCED THROUGH THE AID OF ELECTRICAL INSTRUMENTS

Most inventors of electrical musical instruments have attempted to imitate eighteenth- and nineteenth- century instruments, just as early automobile designers copied the carriage. The Novachord and the Solovox are exemples of this desire to imitate the past rather than construct the future. When Theremin provided instrument with genuinely new possibilities, Thereministes did their utmost to make the instrument sound like some old instrument, giving it a sickeningly sweet vibratio, and performing upon it, with difficulty, masterpieces from the past. Although the instrument is capable of wide variety of sound qualities, obtained by the turning of a dial, Thereministes act as censors, giving the public those sounds they think the public will like. We are shielded from new sound experiences.

The special function of electrical instruments will be to provide complete control of the overtone structure of tones (as opposed to noises) and to make these tones available in any frequency, amplitude, and duration.

WHICH WILL MAKE AVAILABLE FOR MUSICAL PURPOSES ANY AND ALL SOUNDS THAT CAN BE HEARD. PHOTOELECTRIC, FILM, AND MECHANICAL MEDIUMS FOR THE SYNTHETIC PRODUCTION OF MUSIC.

Mart 12:

Music 16 30: Sun Ra

Film 18 00: Jafar Panahi ,,Crimson Gold”

Podrška demokratskim snagama je ograničena ne zbog otpora prema demokratiji, već zbog onoga što ona postane kad potpadne pod upravu Zapada. Tu ona ili dobija specijalno značenje koje diktiraju potrebe bogatih, ili postaje meta destabilizacije, subverzije, gušenja i nasilja koji ne prestaju sve dok ponovo ne zavlada pristojno ponašanje. Malo je izuzetaka od ovog pravila. Zapad se nije mnogo brinuo zbog gubljenja vere u demokratiju, ali ,,birokratski kapitalizam” koji bi mogao da se napravi od bivših komunista-novonastalih japija jeste potencijalni problem. U doktriniranom sistemu Zapada, razni oblici demokratije su prihvatljivi pod uslovom da ni na koji način ne ugrožavaju kontrolu u rukama biznisa. Međutim, oni su sekundarnog značaja jer pravi prioritet ima integracija u globalnu ekonomiju koja stvara mogućnost za eksploataciju i pljačku.

Mart 13:

Music 16 30: Hossein Behroozi & Pejman Hadadi

Film 18 00: Fluxus – Short Films

Na pitanje novinara da li mu se čini da moderan čovek više preferira da bude u sopstvenom zatvoru ili da otkriva nove svemire, poznati pisac Vilijam Barouz odgovara: ,,Ne verujem da ljudi teže zatvaranju. Samo oni koji su apsolutno prebijeni i obrađeni od mašine usled čega ne poseduju više svoje misli mogu da teže zatvaranju. Naravno, moderna vremena pokazuju da će to upravo biti  problem i da će većina ljudi verovati onome što im se preko medija isporučuje. Jednostavno, većina ljudi će biti izbombardovana informacijama i moraće da podlegnu usled njihove količine i težine. Na nesreću sve je manje ljudi koji bi mogli da se suprotstave. Uzima se kao ,,normalno” da se veruje u ono što nam je rečeno”.  

Mart 14:

Music 16 30: Gil Scott Heron

Film 18 00: Majid Majidi ,,Children of Heaven”

,,So no matter things that I might sense                                 I need to be civil in my own defense.                      Sitting in front of these folks seems silly                                    But I owe it to the Prof to stay chilly                         If this is judgment day more’s the pitty                That I have to come in here before this committee”

Gil Scott Heron

Mart 16:

Music 16 30: Hossein Omumi

Fim 18 00: Stan Brakhage – Dog Star Man

STAN BRAKHAGE – AMERICAN VISIONARY

By Adams Sitney

Though i have    proposed that the important stations of the evolution of the American avant-garde film were collective, and not the invention of any individual film-maker, the major exception has been the forging of the lyrical film by Stan Brakhage. The pervasiveness of the lyric voice in cinema among the works of neophytes in the late 1960s, a decade after Brakhage’s formative works in that mode, was so great that it seemed that that way of film-making was completely natural and must have existed aborigine. Harold Bloom’s observation about Wordsworth’s achievement could be applied to Brakhage: ,,Nor can I find a modern lyric, however happily ignorant its writer, which develops beyond or surmounts its debt to Wordsworth’s great trinity of Tintern bey, Resolution and Independence, and the Intimations of Immortality ode. The dreadful paradox of Wordsworth’s greatness is that his uncanny originality, still the most astonishing break with tradition in the language, has been so influential that we have lost sight of its audacity

and its arbitrariness.’’

Mart 17:

Music 16 30: Morton Subotnick – Sidewinder

Film 18 00: Mohsen Makhmalbaf ,,The Silence”

Spominjati znači proživljeni sadržaj povezivati sa slučajevima i utiscima novoga, aktuelnog života. Naše uspomene rastu i menjaju se zajedno sa nama. Pamćenje samo prividno nešto ovekovečuje, a zapravo neprestano nešto transformiše: događaj ili osa koji su predmet sećanja samo su koren, trajna osa kristalizacija koje se stalno menjaju. Život otkida od njih atome osećanja i misli, zamenjujući ih drugima. Naša prošlost uvek je naša sadašnjost.

Mart 18:

Music 16 30: Hamid Saeidi

Film 18 00: Harry Smith – Early Abstractions

THE  DANCE  OF  SHIVA

By Heinrich Zimmer

Dancing is an ancient form of magic. The dancer becomes amplified into a being endowed with supra-normal powers. His personality is transformed. Like yoga, the dance induces trance, ecstasy, the experience of the divine, the realization of one’s own secret nature, and, finally, mergence into the divine essence. In India consequently the dance has flourished side by side with the terrific austerities of the meditation grove-fasting, breathing exercises, absolute introversion. To work magic, to put enchantments upon others, one has first to put enchantments on oneself. And this is effected as well by the dance as by prayer, fasting and meditation. Shiva, therefore, the arch-yogi of the gods, is necessarily also the master of the dance.

Pantomimic dance is intended to transmute the dancer into whatever demon, god, or earthly existence he impersonates. The war dance, for example, converts the men who execute it into warriors; it arouses their warlike virtues and turns them into fearless heroes. And the hunting-party dance-pantomime, which magically anticipates and assures the successes of the hunting party, makes of the participants unerring huntsmen. To summon from dormancy the nature-powers attendant upon fruitfulness, dancers mimic the gods of vegetation, sexuality, and rain.

The dance is an act of creation. It brings about new situation and summons into the dancer a new and higher personality. It has a cosmogonic function, in that it arouses dormant energies which then may shape the world. On a universal scale, Shiva is the Cosmic Dancer; in his ‘’Dancing Manifestation’’ he embodies in himself and simultaneously gives manifestation to Eternal Energy. The forces gathered and projected in his frantic, ever-enduring gyration, are the powers of the evolution, maintenance, and dissolution of the world. Nature and all its creatures are the effects of his eternal dance.

Siva’s upper right hand carries a little drum, shaped like an hour-glass, for the beating of the rhythm. This connotes Sound, the vehicle of speech, the conveyer of revelation, tradition, incantation, magic, and divine truth. Furthermore, Sound is associated in India with Ether, the first of the five elements. Ether is the primary and most subtly pervasive manifestation of the divine Substance. The opposite hand, the upper left, with a half-moon posture of the fingers, bears on its palm a tongue of flame. Fire is the element of the destruction of the world. At the close of the Kali Yuga, Fire will annihilate the body of creation, to be itself then quenched by the ocean of the void. In the balance of the hands is illustrated a counterpoise of creation and destruction in the play of the cosmic dance. As a ruthlessness of opposites, the Transcendental shows through the mask of the enigmatic Master: ceaselessness of production against an insatiate appetite of extermination, Sound against Flame. And the field of the terrible interplay is the Dancing Ground of the Universe, brilliant and horrific with the dance of the god.

Mart 19:

Music 16 30: Miles Davis

Film 18 00: Kamran Shirdel  ,,Shorts’’

Sedim ispod Kirovog groba i sa žaljenjem konstatujem da je malo učinjeno  kako bi se izbrisala ružna slika koju je nacizam dao jednoj „arijevskoj rasi”, od koje Germani i ne vode neposredno poreklo, zato što potiču samo iz iste indoevropske osnove. Suprotno tom zakasnelom rasizmu dvadesetog veka,  ahamenidski Iran slobodno je ponudio Jevrejima svoju visoku zaštitu od egipatskih faraona i vavilonskih žreca. Osim toga, rasizam je pojam stran stepskim narodima koji se seljakaju i koji ne priznaju prirodne i ljudske granice. Univerzalističko viđenje sveta koje je Zaratustra oduhovio donelo je plodove preko njegovog sledbenika kralja Kira i pospešilo razvijanje blisko-istočne duhovnosti. Već i sama želja za stapanjem etničkih skupina u ahamenidskom carstvu, od Etiopije do Inda, svedoči o primernom univerzalizmu, a freske u Persepolisu ukazuju na raznovrsnost naroda predstavljenih kroz izaslanike koji su dolazili da ukažu čast kraljevima. Uz Arijevce su tu Medijci, Parćani, Baktrijci, Sogdijanci, Elemićani, Asirci, Jermeni, Vavilonci, Indijci, Arapi i Jevreji. Tokom doba renesanse u Evropi neki retki autori pominju „veliku jasnoću srednjega veka” i polako otkrivaju ono što su klasični Grci hteli samo za sebe. Čak i pre srednjevekovnih evropskih mislilaca, zahvaljujući intelektualnoj prosvećenosti Arapa i Jevreja, otkrivamo prikriveni uticaj Persije na klasičnu Grčku. Renesansa je konačno upoznala ono što su Bagdad i Kordoba naučili još pet stoleća ranije od Vizantije i iransko-muslimanske kulture. Georgije Gemist, zvani Pleton zbog svoje ljubavi prema Platonu, iskrcao se u Veneciji 1438. godine. Veoma se rano okrenuo protiv hrišćanstva po uzoru na cara Julijana. Ovaj filozof-mistik bio je učenik jednog jevrejskog učenjaka koga je podigao Averos i koji je posedovao tekstove pripisane Zaratustri. Ujedinjujući u sebi grčki duh s duhom antičkog Istoka, Pleton je sanjao o tome da postavi osnove jedne sveopšte religije koja bi nadilazila i judaizam, i islam i hrišćanstvo. Oslanjao se na čistu neoplatonističku tradiciju koja se preko Prokla, Platona i Pitagore protezala sve do Zaratustre. Pletinovi spisi su posle njegove smrti bili proglašeni za jeres i spalio ih je patrijarh Genadije. Pre nego što su uvideli do koje je mere Zaratustrin sistem bio apstraktan i duhovan u poređenju sa Platonovim sistemom, zapadnjaci nisu mogli da zamisle da je, pre osnivanja Akademije, negde u ne-grčkom svetu mogao postojati način mišljenja koji bi bio toliko odvojen od totemističkih i figurativnih kultova koji su tada bili na snazi. U stvari, iranski Vohu Manah – „ispravno mišljenje”, lično je Zaratustra stavio na mesto indo-iranskog boga Mitre u starom mazdaističkom panteonu, dakle, mnogo pre pojave grčkog Logosa. Priznati da je pre Grka, pre Platona, neki čovek rođen u Aziji dostigao stupanj duhovnosti koji delovanje bogova svodi na borbu između sila Dobra i sila Zla, koje su i same svedene na nekoliko apstraktnih pojmova, značilo je protivurečiti dogmama istorije, značilo je, pre svega, posumnjati u duhovnu prednost Zapada.

Mart 20:

Music 16 30: Kalhan Kalhor

Film 18 00: Hollis Frampton – Nostalgia + Zorns Lemma

Frampton dated the start of his filmmaking career from 1962, but he has left two slightly different accounts of this myth of origination. He told Scott MacDonald that he shot Ten Mile Poem from an elevated section of a Brooklyn subway, mostly with a telephoto lens, “always in motion.” This alternative would be the perfectly Emersonian version, unconfirmable because the film was lost or destroyed. However, the film does appear in his filmographies as a work from 1964. Instead, he lists the similarly destroyed Clouds Like Sheep as his only film of 1962. Making the matter even more obscure, he described to MacDonald an unnamed long film of cloud patterns dissolving into one another, in negative, printed in a blue tint, from 1964. Frampton identified the monochrome of the film as “all in Mallarmé azure,” thus aligning this alter native point of origin with European modernism. If these films were never actually photographed, Frampton would not be unique among filmmakers who have antedated their empirical filmographies with unrealized projects as if they actually had been completed and lost. Their significance remains as Emersonian projects—the poem of vehicular motion and the meditation on the changing, tinted clouds, recalling the passage in Nature where the Orpheus of Concord contemplates “long slender bars of cloud” and the sea “seem[s] to partake its rapid transformations; the active enchantment reaches my dust, and I dilate and conspire with the morning wind.”

Mart 21:

Music 16 30: Jimmy Hendrix

Film 18 00: Kamal Tabriz  ,, The Lizard’’

VOODU   CHILD

BY LAUREN ONKEY

As the sun rose over ,,Woodstock Nation,, at Max Yasgur,s farm on the morning of August 18, 1969, Jimi Hendrix took the stage. He was supposed to close the momentous three-day festival the previous night, but the concert ran so far behind schedule that he ended up saluting the dawn instead. With the crowd having thinned to about 30 000 from its estimated peak of a ,,half million strong’’. Hendrix looked out on field in which it was difficult to distinguish between people and debris. Those who had stuck around to catch his set saw a different Jimi Hendrix from the one who burst on the scene at the Monterey Pop Festival a mere two years earlier. For starters, his band, the Jimi Hendrix Experience, was no more. They had performed their final show in June, and Hendrix had been holed up during the summer jamming with new musicians and pondering his future direction. He came to Woodstock with a five piece band that he introduced as the ,,Gypsy Sun and Rainbows’’. It included bassist Billy Cox and guitarist Larry Lee, whom Hendrix had played with during his army days in Tennessee, and drummer Mitch Mitchell from the Experience. Two additional percussionists, Juma Sultan and Jerry Valez, had been enlisted by Hendrix to expend his power trio sound. Although Hendrix flicked his tongue at his guitar now and then, he was physically subdued on stage. This performance showcased Hendrix the guitar virtuoso. The set mixed hits (,,Fire’’), blues (,,Here My Train A-Comin’’) and new songs (,,Message to Love’’) with some extended improvisations (,,Jam Back at the House’’). Hendrix,s appearance was most memorable, however, for his astonishing interpretation of ,,The Star-Spangled Banner’’ which was used to close the 1970 film Woodstock. By default it was also to be fitting close for a tumultuous decade.

The image of Hendrix playing national anthem has become symbolic of the counterculture. He looked as funkily elegant as always, sporting an Afro banded by a red silken scarf, an Indian-fringed suede jacket, blue velvet bellbottom pants, beads, and silver earrings in both ears. Hendrix began his instrumental version of the song by flashing a peace sign to the audience. Then accompanied only by Mitch Mitchell, psychedelic jazz drumming, he played the first few verses of the song, adhering closely to its familiar form. When he got to the line ,,and the rockets red glare’’ Hendrix let loose with a carefully orchestrated sonic assault on the audience in which his shrieking, howling guitar riffs, modulated and distorted with feverish feedback, attained the aural equivalent of Armagedon. The bombs bursting in air and ear transformed Yasgur,s placid cow pasture into the napalmed and shrapnel-battered jungles of Vietnam. As the song drew to a close, Hendrix solemnly intoned a few notes of ,,Taps’’ memorializing not just the slain but perhaps his own former pro-war stance that dated back a few years to his hitch in the army.

The crowd was stuck dumb by this bravura deconstruction of our national hymn, which managed to simultaneously evoke chauvinistic pride for and unbridled rage against the American way of life.These seemingly incompatible feelings found a tenuous resolution in the early morning air of the day in late summer during the Nixonian denouement. When asked a few weeks later why he played the song at, of all places, the Woodstock Festival, billed as ,,3 Days of Peace and Music’’ Hendrix responded ,,Because we are all Americans…When it was written it was very nice and beautifully inspiring. Your heart throbs and you say ,,Great that I,m American’’.

Mart 23:

Music 16 30: Mohammad Reza Aligholi

Film 18 00: Tonny Conrad + Phil Niblock ,, Flicker + The Magic Sun”

„Saosećajnost koja poput sunca obasjava sve, a pritom njegovi blagotvorni zraci ne izostavljaju ništa.

Skromnost koja poput zemlje strpljivo podnosi sve koji po njoj gaze, dobre i loše i ne napušta svoje mesto.

Darežljivost koja plovi poput oblaka koji kišom posipaju suvu i vlažnu zemlju.

Mrtav ego.          Živo srce.             Ćutljiv jezik.”

Mart 24:

Music 16 30: Le Mont Young

Film 18 00: Mohhamad Rasoulof ,,Iron Island’’

Lev Manovič je jedan od vodećih teoretičara novih medija i upozorava nas na činjenicu da mi tek sada počinjemo da osećamo efekte digitalne revolucije: ,,Nakon što su roman i film dodelili narativu privilegovanu ulogu kao ključnom obliku kulturnog izraza modernog doba, kompjutersko doba uvodi svoj korelat – bazu podataka. Mnogi objekti novih medija ne pričaju priče, nemaju kraja ni početak, zapravo, u njima nema nikakvog razvoja, tematskog, formalnog ili bilo kog drugog, koje bi njihove elemente organizovao u niz. Umesto toga, u pitanju su zbirke pojedinačnih elemenata, u kojima je svaki zapis jednako značajan kao i bilo koji drugi. Ako se vremenom dodaje sve više elemenata rezultat će biti zbirka, a ne priča. Zaista, kako bi bilo moguće održati koherentan narativ ili bilo kakvu drugu razvojnu putanju koja nas vodi kroz materijal ako se ovaj neprestano menja?”

Mart 25:

Music 16 30: Mohammad Reza Ebrahimi

Film 18 00: Robert Breer – 7 Films

Obrt u strategiji odvraćanja je očigledan jer nasuprot oružju koje može biti poznato da bi stvarno odvraćalo protivnika od napada, tajna oružja funkcionišu samo putem skrivanja njihovog postojanja. Izum koji je uneo zbunjujću zagonetku u strategiju Istok-Zapad doveo je u pitanje sam princip nuklearnog odvraćanja u korist jedne inicijative strategijske odbrane koja je manje zasnovana, kao što je tvrdio predsednik Regan, na širenju prostora novih oružja nego na principu neodređenosti, na onom što je nepoznato jednom relativističkom sistemu oružja, čiji kredibilitet nije sigurniji od njegove vidljivosti. Sada je jasnija slika te „logistike percepcije”, naročito posle Zalivskog rata, i ta tajna koja nastavlja da je okružuje. To je sada rat slika i zvukova koji zamenjuju rat objekata i stvari, u kome je, da bi se pobedilo, dovoljno ne gubiti više ništa iz vida. Težnju da se sve vidi, sve zna, u svakom trenutku, težnju za opštom iluminacijom, drugom, naučnom verzijom oka Božijeg, koje bi zauvek onemogućila iznenađenje, slučaj, izbijanje nepredviđenog.

Mart 26:

Music 16 30: Phillip Glass

Film 18 00: Saman Salur ,,A Few Kilos of Dates’’

Čitajući Ničeovog Zaratustru početkom osamdesetih godina prošlog veka, između ispita što sam ih polagao na Pravnom fakultetu, polako sam klizio  van tradicionalne evropske misli. Ona je malo znala o ovom arijevskom Proroku koji je živeo pet vekova pre Hrista. Zahvalan sam bio Fridrihu Ničeu što je u svom traganju za Natčovekom približio misli antičkog mistika, doduše romansiranog, ali oslobođene salonskih predrasuda. U našim mladim glavama, željnim razbijanja veza sa tradicijom, flertovali smo sa anarhizmom koji je u sebi nosio klice manihejističke političke logike koja je kreirala moralnu opoziciju između države i društva, između ljudskosti i moći. Za nas je tada prirodni zakon bio dijametralno različit od veštačke moći. Postojala je logika koja je postavila skoro apsolutnu opoziciju između  dobra i zla, crnog i belog, ljudskosti i veštačkih sila. Možda smo bili žrtve pojačanog rada hormona, ali taj osećaj nije nikada potpuno iščezao.

Mart 27:

Music 16 30: Mohammad Reza Lofti

Film 18 00: Robert Breer – 7 Films

Koji bi posmatrač – Grk ili Jevrejin, varvarin, Skit, rob ili slobodan – mogao da pogodi, ako je bio rođen u heleniziranom svetu ne kasnije od dvesta pedeset godina posle Aleksandrovog prelaska Helesponta, da je intelektualnom uticaju helenske misli na orijentalne umove vremenski znatno prethodio duhovni uticaj orijentalne religije na helenske duše, koji je po značaju potpuno nadmašio onaj helenski uticaj, ako sudimo po njegovom učinku na zemaljsku sudbinu čovečanstva. Kako je mogao bilo koji posmatrač da predvidi, sa tako hronološki udaljene pozicije, da će nastupiti ne samo promena plana, sa političkog na kulturni nivo, i promena etosa, od nasilja na blagost, već takođe i preokretanje uloge glumaca – preokretanje u kome će inicijativa preći sa helenske na orijentalnu stranu?

Mart 28:

Music 16 30: Tony Conrad

Film 18 00: Ashgar Farhadi ,,Dancing in the Dust’’

Ako drama susreta između savremenika nagoni posmatrača da proučava procese čijim posredstvom lične drame vrše svoja društvena i psihološka dejstva jedne na druge, prvo što će primetiti biće da se takvi susreti mogu odigrati, a da iz njih ne proiziđu nikakvi takvi učinci. Ako prvobitan prilaz aktivne strane pasivna strana oštro odbije, njihov će susret proteći, a da iz njega uopšte ne proizađe nikakvo međusobno delovanje; a ako prilaženje dobije oblik nasilničkog napada na koji pasivna strana odgovori na sličan način, onda međusobno delovanje može da bude snažno, a da ne prevaziđe fizički plan koji predstavlja polje za međusobno delovanje neživih predmeta u znatnoj meri. Nema sumnje, u sukobu u kome tela koja se sudaraju nisu klade ili kamenje već ljudska bića, možemo da budemo sigurni da će – bar u slučajevima u kojima su obe strane civilizacije – uvek biti nekakvih duhovnih, kao i fizičkih posledica i da će ovo prenošenje duhovnih uticaja takođe uvek biti u izvesnoj meri recipročno. Primetili smo da je rat – čak i rat između civilizacije i njenih prekograničnih varvara preko otuđujuće barijere – društveni odnos čijim posredstvom zaraćene strane vrše duhovne i fizičke učinke jedna na drugu. No očigledno je da se duhovno međudelovanje koje nastaje iz susreta civilizacija može najuspešnije proučavati u slučajevima u kojima iz inicijative prvobitno delujuće strane proizilazi uspešno prodiranje kroz duhovnu odbranu napadnute strane – bilo da je konačan rasplet u potpunoj i trajnoj asimilaciji napadnute strane koju vrši napadač, ili je on u docnijem izbacivanju nametnute kulture iz privremeno osvojenog društvenog tela napadnute strane, i u slučaju da je postojalo prethodno stvaralačko delo na religioznom planu i u slučaju da nije.

Mart 30:

Music 16 30: Mohammad Reza Sajarian

Fim 18 00: Ken Jacobs – Tom, Tom The Pipers Son

Izlive trijumfalističke demagogije zapadnih mislilaca i kreatora javnog mnjenja kao što su Bernard Levi, Frensis Fukojama, Vilijam Safir i drugih, propratilo je krvoproliće na Bliskom Istoku, sa nadom da će se slika opšteg razaranja ublažiti njihovim retorikama. Naprotiv, njihov „kraj istorije“ se može hraniti samo još većim katastrofama i  stradanjima, tako da ovi demagozi svakako nisu hteli da se odreknu nove mogućnosti u karijerama – uloge upravljača tih katastrofa i najavljivanja novih. Broj njihovih nastupa u raznim medijima je proporcionalno rastao sa novim katastrofama i ima tendenciju još većeg rasta. Jedan od retkih koji im se suprotstavio bio je Žan Bodrijar:

„Danas treba da razobličimo moralnu i sentimentalnu eksploataciju, dobrotvorni kanibalizam koji je još gori od ugnjetačkog nasilja. Vađenje i prerada bede kojima je ekvivalent nekadašnje kopanje zlata ili bušenje nafte. Iznuđivanje spektakla bede i, ujedno, milosrdna nadmenost: svetski višak vrednosti čistih osećanja i nečiste savesti. U stvari, pre nego o vađenju sirovina, trebalo bi govoriti o poduhvatu prerade otpada. Njihova beda i naša nečista savest spadaju, naime, u otpad istorije – treba ih reciklirati da bi se dobio novi izvor energije.”

Mart 31:

Music 16 30: Thelenious Monk

Film 18 00: Abbas Kiarostami  ,,Taste of Cherry’’

Sjedinjenje značenja iluminacije i Orijenta u terminu išrak povezano je sa simbolizmom sunca koje izlazi na Orijentu i koje obasjava sve stvari tako da je zemlja Svetla indetifikovana sa zemljom Gnoze i iluminacije. S obzirom na to da na zapadu sunce zalazi, tamo vlada tama, to je zemlja materije, neznanja ili diskurzivnog mišljenja, zapletena u mrežu vlastitih logičkih konstrukcija. Orijent je, s druge strane, svet svetla, pa prema tome, zemlja spoznaje i iluminacije, spoznaja koja transcendira prostu diskurzivnu misao i racionalizam. To je zemlja spoznaje koja oslobađa čoveka od samog sebe i od sveta, spoznaja koja je kombinacija pročišćenja i svetosti.